ماه رمضان، فرصت تازه شدن ...

روزها پشت سر هم میاد و میره، خیلی سریع، طوری که اصلا متوجه گذران زندگی نیستیم و فقط هر از چند گاهی به خودمون میایم و میگیم وای چه قدر زود گذشت من که هیچی نفهمیدم ...
این سرعت شده بلای زندگی ما بلایی که انگار راه فراری ازش نیست؛ سرعتی که منجر به به روزمرگی هم شده، انگار اصلا حواسمون به خودمون نیست ...
صبحونه، ناهار، شام
قسط، وام، بدهی
مهدکودک، دبستان، دانشگاه ...
کار، اضافه کاری، بیکاری ...
و ده ها سیکل دیگه که افتادیم توش و یه وقتایی فکر میکنیم انگار راه رهایی ازش نیست ...
این روزمرگی و سرعت یه جاهایی هم باعث میشه یه سریامون کم بیاریم و ببریم ...
خستگی، افسرگی، قرص ...

تو این سرعت وانفسا اما انگار یه ایستگاه میتونه یه جونه تازه بهمون بده
لازمه یه جا سوت قطار سرعت دنیا شنیده بشه و ترمزش کشیده ...
آهای آدم وایسا کجا با این سرعت ...

ماه رمضون میتونه همون ایستگاهی باشه که بهت مجال بریدن میده، بهت فرصت میده روزمرگی هاتو کنار بذاری، دقیق تر و عمیق تر به دور و برت نگاه کنی و تمرین کنی که حال بهتری داشته باشی، تمرین کنی که کنترل بیشتری روی خودت داشته باشی ...
یه مقدار سبک زندگیتو عوض میکنی، روند زندگیت رو کندتر میکنی و چیزایی که تو بقیه روزا خیلی برات مهم بود از اهمیت میندازی ...
حالا فرصتی داری برای اینکه به خودت بیای، یه کم بیشتر با خدا خلوت کنی، صداش رو بهتر بشنوی و صداتو بهش برسونی ...

ماه رمضون یه ایستگاهِ، یه ایستگاه برای پیاده شدن از قطار سریع زندگی،
برای عاشقی ...

خوبه که حواسمون بهش باشه و قدرش رو بدونیم ...

رمضان و کرونا :

از طرف دیگه این روزها ما با یه مهمون ناخونده طرفیم که بدجوری اوضاع زندگیمونو بهم ریخته ...
لحظه لحظه این روزامون رو با هراس سپری کردیم ...
هراس از موجودی که با هیچ چشمی دیده نمیشه ولی هست، هست و ما با دیدن آثارش به شدت ازش حساب می بریم ...

این شب و روزای پیش رو به ما یه فرصت میده
فرصت فکر کردن بیشتر
فکر کردن به موجودی که همیشه بوده
همیشه بوده و همیشه آثار بودنشو دیدیم و یه وقتایی فراموشش کردیم ...

ما این روزا بیشتر از همیشه بهش امید داریم و به کمکش احتیاج،
پس خوبه که سعی کنیم بهش نزدیک تر بشیم و با تمام وجود ازش کمک بخوایم ...

روزه اولی ها :

ما توی نی نی وبلاگ همیشه همراهای عزیزی داشتیم و داریم که خدا تو این روزها یه جور دیگه چشم انتظارشونه ...
اونا مهمون ویژه خدا هستن و خدا عاشقشونه،
بچه هایی که قراره دستای مهربونشون رو بگیرن سمت خدا و برای اولین بار از ته ته دل باهاش خلوت کنن،
بچه هایی که اینقدر بزرگ شدن که لباس بندگی اندازه تنشون شده و الان میتونن گره های بزرگی رو با دعاهای قشنگشون باز کنن،
کسایی که امسال سفره های سحری و افطاری خونه ها منتظر اومدنشون میمونه،
بزرگای به ظاهر کوچیکی که ذوق تجربه ی روزه کنار بزرگترها رو دارن و برای این ماه لحظه شماری میکنن ...

از همینجا بهشون میگیم خیلی خوش اومدین، خوش به حاتون، لطفا ما رو هم تو دعاهاتون فراموش نکنید ...

پ ن : در بخش وبلاگت رو خوشگل کن، 5 هدر جدید با حال و هوای ماه رمضان اضافه شده، حتما سری به بخش هدرها بزنید.