سوال و 12 جواب
(آخرین جواب : 93/2/10)
شهری که توش زندگی میکنم رو نمیخوام
سلام مامانای عزیز 5ساله دارم دورم از خانواده ام زندگی میکنم .اوایل خودمو با شرایطم میتونستم وفق بدم ولی هرچی بیشتر میگذره بیشتر دلتنگی میکنم از شهری که توشم بدم اومده اینقدی که فقط با شوهرم میرم بیرون وبرمیگردم حاضر نیستم تا سر کوچه تنها برماحساس میکنم اینجابرام تبعیدگاهه .چطوری میتونم کنار بیام ؟تورو خدا راهنماییم کنید
1393/1/23
#بحث های آزاد
#گونـــاگون
✿فاطمه✿(مامان محیا و حسام)
16:07 1393/1/23
سعی کن چندتا دوست خوب توی این شهر پیدا کنی و باهاشون رفت و آمد کنید.یا کلاسی ک دوست داری ثبت نام کن.ب خودت تلقین کن ک مهم نیس خونت توی چ شهریه مهم اینه ک فضای خونت گرم و صمیمیه.کم کم ب شهر جدید عادت میکنی.اگه جای دیدنی داره با همسرت ازشون دیدن کن.ب خودت سخت نگیر
مریم(مامان کیان)
17:03 1393/1/23
عزیزم همیشه همه چیز اونجوری که ما میخواهیم نیست ما فقط باید سعی کنیم شرایط و برای خودمون بهتر کنیم مثلا با دخترت عصرا برو یه پارک نزدیک یا اگه خودتم حوصله کلاس نداری دخترت و ببر کلاس نقاشی یا هر چیزی که دوست داره من خودم هم خیلی اهل رفت و آمد با دوستام نیستم و توی تهران هیچ کس و ندارم اما انقدر برای خودم سخت نمیگیرم
هر چند منم تازه 1 ساله که بدون همسرم با کیان میرم بیرون ولی خیلی حس خوبیه!!!
تازه گی هم کیان و میبرم ژیمناستیک و اونجا با یه عالمه مامان دیگه اصلا نمیفهمم زمان کی میگذره!
چاره ای نیست ما همیشه نمیتونیم کنار خانواده هامون باشیم باید مستقل زندگی کردن و مستقل خوش گذروندن و یاد بگیریم
امیدوارم هر چه زودتر به شرایط عادت کنی و با دخترت و همسرت خوش بگذرونی
هر چند منم تازه 1 ساله که بدون همسرم با کیان میرم بیرون ولی خیلی حس خوبیه!!!
تازه گی هم کیان و میبرم ژیمناستیک و اونجا با یه عالمه مامان دیگه اصلا نمیفهمم زمان کی میگذره!
چاره ای نیست ما همیشه نمیتونیم کنار خانواده هامون باشیم باید مستقل زندگی کردن و مستقل خوش گذروندن و یاد بگیریم
امیدوارم هر چه زودتر به شرایط عادت کنی و با دخترت و همسرت خوش بگذرونی
حکیمه نیک بخت
17:39 1393/1/23
عزیزم درسته که تنهایی ودوری سخته .ولی من باخونه مامانم باماشین دوسه دقیقه راهه .ولی خیلی وقتهاپیش میادکه 10روزنمی بینمشون .فقط تلفنی باهاشون درتماسم .ماهرروزبچه هامون بزرگ میشن و خودمون بایدبراشون تکیه گاه باشیم .اصلابه این احساساتت فکرنکن وپروبال نده گلم راستی.بافرزندت پارک .کلاس ثبت نامش کن وزبر،بیارش باورکن که روحیت عوض میشه .هرچقدر هم که غصه بخوری شهرت عوض نمیشه.
مامان مرضیه
00:00 1393/1/24
عزیزم منم دقیقا شرایط شما رو دارم ولی چه میشه کرد. خودمو شاد و سرگرم میکنم. این نیز بگذرد عزیزم.
مامان نازی
00:29 1393/1/24
سلام همدرد من!
منم کاملا مشکل شمارو دارم با گذشت 3.4 سال هنوز عادت نکردم.روز به روز احساس بدم توی این شهر ی که هستم بیشتر میشه .مامان کیان جون گل شما درست میگید ولی کسی که وارد تهران میشه براش خیلی راحت تره چون تهران همه چیز داره برای منی که از تهران اومدم یه شهر کوچیکتر بینهایت سختهو مامان مهلا رو کاملا درک میکنم البته نمیدونم کجا ساکنن ولی غربت ناجوانمردانه سختی داره.
مامان مهلای عزیز من بیشتر صبح ها با دخترم یک مسافت طولانی رو پیاده میریم توی مسیر میریم بستنی میخوریم خرید میکنیم هرچند احساس بدم به غربتو تغیر نمیده شما امتحان کن شاید تاثیرمثبتی داشت
منم کاملا مشکل شمارو دارم با گذشت 3.4 سال هنوز عادت نکردم.روز به روز احساس بدم توی این شهر ی که هستم بیشتر میشه .مامان کیان جون گل شما درست میگید ولی کسی که وارد تهران میشه براش خیلی راحت تره چون تهران همه چیز داره برای منی که از تهران اومدم یه شهر کوچیکتر بینهایت سختهو مامان مهلا رو کاملا درک میکنم البته نمیدونم کجا ساکنن ولی غربت ناجوانمردانه سختی داره.
مامان مهلای عزیز من بیشتر صبح ها با دخترم یک مسافت طولانی رو پیاده میریم توی مسیر میریم بستنی میخوریم خرید میکنیم هرچند احساس بدم به غربتو تغیر نمیده شما امتحان کن شاید تاثیرمثبتی داشت
مامي مينا
02:30 1393/1/24
ببين گلم شايد همه ماها از يه سري شرايط زندگيمون راضي نباشيم حالااا هركسي به يه شكلي. اما كاري نميشه كرد جز تحمل. ميدونم شرايطت سخته و دوري از خانواده و غربت خستت كرده اما هرگز غر نزن. به همسرت فكر كن و به اين فداكاري بزرگي كه بخاطر زندگيت و پيشرفتتون كردي. خوشبين باش
مامان خدیجه
10:37 1393/1/24
منم الان هفت ساله دور از خانواده هستم نه تو شادی ونه تو غمشو شریک بودم اما من خودمو با شرایط اقا وفق دادم و میدونم که سی سال خدمتش
باید خونه به دو
ش باشم پس
چرا زندگیم را به خودم و اهل خونه زهر کنم چرا ناراحتی کنم و راضی هستم باید خودتو عادت بدی به دور از خانواده
باید خونه به دو
ش باشم پس
چرا زندگیم را به خودم و اهل خونه زهر کنم چرا ناراحتی کنم و راضی هستم باید خودتو عادت بدی به دور از خانواده
مریم(مامان کیان)
11:45 1393/1/24
مامان نازی جون یعنی چی تهران همه چیز داره!!! الان همه شهرا حسابی پیشرفت کردن و از قبل خیلی بهتر شدن ،غریبی و تنهایی هیچوقت عوض نمیشن شما لندن هم که بری تنهایی و غریبی اذیتت میکنه. امکانات شهری که جای دوستان و خانواده رو نمیگیره!!!
وبلاگ کودک من
14:15 1393/1/24
سلام . این نظر منه.
آدم باید جایی باشه که آرامش داشته باشه. من از شهر خودم اومدم اهواز. یعنی یه تک دختر لوس مامانی از مامانش که همه زندگیشه جدا شده. از سال 81 هم دارم کار می کنم که با اومدنم به اهواز کارم هم از دست دادم. چرا؟ چون می خواستم در کنار شوهرم باشم. الان می بینم واقعا اون آرامشی که می خوام رو ندارم. شوهرم صبح می ره شب می یاد و نمی دونه تو خونه چه خبره. من و دخترم تک و تنها تو یه شهر غریب و سخت تر اینکه این همه مدت کار کردی و یهو خونه نشین شدی.
خدا رو شکر کار شوهری جور شده و قراره به شهر خودم برگردم ولی باهاش 2 مطلب رو بستم :
1- دیگه باهات هیچ شهری نمی یام.
2- دیگه حاضر نیستم تو آپارتمان زندگی کنم.
نتیجه گیری : آدم باید جایی باشه که آرامش داشته باشه.
آدم باید جایی باشه که آرامش داشته باشه. من از شهر خودم اومدم اهواز. یعنی یه تک دختر لوس مامانی از مامانش که همه زندگیشه جدا شده. از سال 81 هم دارم کار می کنم که با اومدنم به اهواز کارم هم از دست دادم. چرا؟ چون می خواستم در کنار شوهرم باشم. الان می بینم واقعا اون آرامشی که می خوام رو ندارم. شوهرم صبح می ره شب می یاد و نمی دونه تو خونه چه خبره. من و دخترم تک و تنها تو یه شهر غریب و سخت تر اینکه این همه مدت کار کردی و یهو خونه نشین شدی.
خدا رو شکر کار شوهری جور شده و قراره به شهر خودم برگردم ولی باهاش 2 مطلب رو بستم :
1- دیگه باهات هیچ شهری نمی یام.
2- دیگه حاضر نیستم تو آپارتمان زندگی کنم.
نتیجه گیری : آدم باید جایی باشه که آرامش داشته باشه.
barfdoone.ir
21:01 1393/1/24
عزیزم یه کم فکر کن ببین چه راهی پیدا میکنی که بتونی همسرتو راضی کنی محل کارشو به شهر دلخواه شما منتقل کنه؟ مطمئنا همیشه یه راه حلی هست. فقط باید بگردی پیداش کنی.
مامان مهلا
17:27 1393/2/10
یک دنیا ممنون از همدردی همه دوستای گلم
من هم بعد از ازدواج از شهر خودم دور شدم
اوایل برام سخت بود ولی کم کم با دید مثبت خودم ذهنیتمو تغییر دادم
ولی یکی از دوستامم توی همین شرایط بود و مدام غر میزد هم برای من هم پیش خودش و روز به روز بدتر شد با این ذهنیتی که خودش برای خودش تقویت کرده بود...
باور کن همه چیز از فکر خودت ناشی میشه
سعی کن فکرت رو مثبت کنی
اگر میتونی جور کن و چند روزی با کوچولوت برو به شهر خودت و به خونه پدر و مادرت . مطمئنم اونجا هم دیگه طولانی نمیتونی بمونی و خونه خودت رو میخوای... من که اینجوری شده بودم.. آرزوم بود برگردم به شهر خودم و خونه پدر و مادرم ولی وقتی هم برمیگشتم یکی دو روز که میگذشت دلم میگرفت دلم برای همسرم و خونه م تنگ میشد و کلافه و سردرگم بودم این شد که فهمیدم این فقط یه رویای ساده هست توی سرم به خاطر خاطرات خوب منزل پدرم ایجاد شده و الان دیگه جای من توی خونه پدرم نیست بلکه توی خونه خودم و زندگی مستقل خودمه!! و این شد که ذهن و روحم رو خودم آماده پذیرش زندگی خودم کردم... و روز به روز بیشتر به این شهر خو میگیرم.
بهتره شما هم این روش و امتحان کنی.