دوسالگی یکی ازمهمترین زمان ها برای تربیت کودکان

مامان ليلا 17:12 1392/7/2 اينكه چه رفتاري با دوساله داشته باشيم گفتنش خيلي سخته چون اصلا روحيه شون يكنواخت نيست يعني دختر من كه اينجوريه
به نظر من بيشتر بايد مواظب رفتار و گفتار خودمون باشيم تا بچه ها ، آخه اونا مدام در حال تقليد از بقيه هستن و خونسرد بودنمون مهمترينه من مدام به خودم ميگم آروم باش ، با آرامش رفتار كن
مثلا اگه سر دخترم داد ميزنم اونم جوابمو همون مدلي ميده
ولي خيلي سختههههههههه
بعضي وقتا واقعا كم ميارم و نميدونم چكار كنم

مامان پریسا 18:09 1392/7/2 یه چیزی هم که الان یادم اومد اینه که پریسا در سن 2 سالگی کمتر لج میکرد. کمتر کاری میکرد که ما عصبی بشیم.
و از طرفه دیگه خیلی حساس و زود رنج شده. خیلی سریع و با کوچکترین اخم ما واکنش نشون میده .
نمیدونم این به اقتضای سنشه یا این که دختر هستش برامون ناز میکنه.

مامانی آلما 19:08 1392/7/2 سلام.منم موندم چه جوری با دخترم برخورد کنم. دوسال و دوماهشه. بعضی وقتا واقعا احساس میکنم دارم دیوونه میشم! البته پدر ش خونسرده و مثل من رفتار نمیکنه. احساس میکنم داره لجباز میشه. دندون میگیره. هر چیزی رو با گریه از ما میخاد. خیلی بهم وابسته شده حتی اگه مامانم بخواد بهش آب بده میگه نه مامان بده. خودمم از رفتارایی که باهاش میکنم ناراحتم و همیشه به خودم قول میدم دیگه اینکارو نمیکنم ولی بازم یادم میره! فقط سرش داد میزنم.بعدش هم عذاب وجدان و این حرفا.......

مامان زری 22:09 1392/7/2 دختر منم هنوز خیلی راه تا دو سالگی داره ولی سعی میکنم از تجربه های شما کمال استفاده رو ببرم

مام 08:02 1392/7/3 پسرهاي من هم سه روز ديگه دو سالشون پر ميشه.
خيلي فهميده تر شدن و بيشتر اوقات كاري رو كه ازشون مي خوام انجام ميدن ولي گاهي اوقات هم كاملا برعكس، انجام نميدن و با چشماي كنجكاوشون زل مي زنن توي صورتم تا ببينن در اينصورت چه عكس العملي براشون دارم...
اينكه ما چه رفتاري داشته باشيم خيلي مهمه. من سعي مي كنم صبور باشم و آروم و حرفمو بارها تكرار مي كنم ( مثلا بعد از دستشويي بايد چندين بار ازشون درخواست كنم كه بيايين شلواركتون و پاتون كنم) و وقتي بهشون زمان ميدم و عصباني نميشم و بعد از چند بار تكرار حرفم و البته انجام ندادن اونها، سكوت مي كنم شايد باورتون نشه يه دفعه هردوشون ميان و اونكاري كه ميخوام رو انجام ميدن.
ولي وقتايي كه خودم خسته و عصبي هستم و با تكرار حرفم به داد زدن ميرسم اصلا جلو نميان و شرايط هي بدتر ميشه... يا بايد با زور پاشون كنم يا پدر واسطه اي بشه براي رفع مشكل... كه خيلي بده .
من خيلي سعي مي كنم كه عصبي نشم و آروم باشم با خودم مي گم الان بايد ريلكس و آروم باشم تا حرفم تاثير گذار باشه و خيلي خوب باهاشون تونستم كنار بيام با اين روش.
در واقع دل خودمو با اينكه الان داره شخصيت مستقلشون شكل ميگيره و من نبايد سركوبش كنم آروم مي كنم.
ولي بايد اعتراف كنم توي جمع غيرقابل كنترل ترين ها هستند... اصلا به حرفم گوش نميدن و مثلا توي مهموني به بشقاب همه سر ميزنن!! خيلي خسته كننده و خجالت آوره كارهاشون توي جمع! با اين يكي نمي دونم چي كار كنم؟؟