دوری

وبلاگ کودک من 23:40 1391/8/10 سلام. درکتون می کنم. منم تقریبا مثل شما هستم و از مامانم دورم ولی چاره چیه. سعی می کنم خودم رو شاد نگه دارم . بخاطر کوچولوتون باید خودتون رو شاد نگه دارید . خیلی وقتها شده که من الکی خندیدم تا دخترم هم از خنده های من بخنده

mom_and_kid_momentss 09:31 1391/8/11 عزیزم من همین الان یکی از علائم دلشوره تو رو کشف کردم و اونم اینکه نگران خونوادت هستی و هزارتا فکر و خیال میندازی تو سرت
دوست من میدونی که راهی رو که انتخاب کردی با خواسته خودت بوده یعنی یه هدف بزرگی مثل تشکیل خونواده خودت واین هدف بزرگ رو تو اولویت قرار دادی پس به هدفت ایمان داشته باش و برای اون فکر و خیال و ذهنت رو خرج کن خدا رو شکر که خدا هم بهت نی نیه ناز داده و هدف تو رو محکمتر کرده راستش منم خودم بعد از ازدواج دور شدم از خونواده ولی خوب الان مهمترین چیز زندگیه فعلیه خودمونه درسته که عشق و علاقه و دلتنگی به خانواده هرگز فروکش نمیشه اما اولویت بندی کن عزیزم میبینی که اگه همه وقتت رو صرف دلتنگی و نگرانی و غم و اندوه این مسافت و راه و دلتنگی ها کنی واقعن در حق خودت کوتاهی کردی چون این لحظه ها رو میتونستی خیلی بهتر بگذرونی نگران نی نی هم نباش اول به خودت اهمیت بده اول به فکر خودت باش وقتی اینجوری برخورد کنی مطمئن باش ارامش بیشتری داری پس هم همسر هم مادر و هم فرزند بهتری خواهی بود هیچکس توی این دنیا مهمتر از خود ادم نیست وقتی به فکر خودتی یعنی به فکر همسرتی به فکر فرزندتی به فکر همه اطرافیات هستی پس با غم و فک رو خیال خودت و درگیر نکن شرایط ماها الان اینه و خوب قسمت نبوده که لذت شیرینیه کنار خانواده بودن رو هر روز حس کنیم از خدا بخواه سلامت باشی تا بتونی همون مدتهای کوتاه رو هم از دست ندی و بری ببینیشون

مامان شین 11:53 1391/8/11 سلام خانومی...وااااااای که منم دلتنگم....می دونی منم مثل تو از تهران عروس شهرستان شدم و یه جای کوچیک اومدم....هم من تنهام هم شوشو....3 سال اینجا بودیم و از خانواده و شهر و فامیل دور افتادم ...ماه های اول کارم گریه و زاری بود و هر شب بیمارستان بودم....فشارم پایین بود و بد حال بودم....تا اینکه به اصرار درسم و هم انتقال دادم به این شهر و همینجا درس خوندم.....عادت کردم...با ادمای جدید دوست شدم....اما به قول تو هر وقت می رفتم پیش مامانم اینا دلتنگتر بر می گشتم....تا اینکه حامله شدم و خودم شدم یه مامان...حالا تمام دلخوشیم تو این غربت پسرمه....حالا من تکیه گاه این بچم پس باید مثل کوه محکم باشم تا بتونه به من تکیه کنه....خیلی ادم احساساتی هستم اما به روی خودم نمی یارم و تحمل می کنم...تو هم تحمل کن.....می دونم سخته اما به خاطر کیانا جان تحمل کن

✿فاطمه✿(مامان محیا و حسام) 20:41 1391/8/11 سلام به مامان نازی خانم
عزیزم بهترین کار سرگرم کردن خودته
سعی کن دوستای خوبی پیدا کنی،این دوست میتونه شامل نت،کتاب،دوست واقعی و .....باشه
با رفتن به کلاسایی که دوست داری و تواناییشو داری هم میتونی به خودت کمک کنی