از این بابت ناراحتم ایا این طرز تفکر من خودخواهیه؟

دوستای عزیزم این سوال من علاوه بر سوال یه نوع همدردیه . قضیه اینه که مادر من شاغله و در امد خوبی داره من یه خواهر مجرد دارم که ایشون هم شاغلن ما پدرمونو از دست دادیم و متاسفانه از ایشون چیزی برامون نموند وقتی دوستان و همسن و سالهای اطرافمون میبینم که با کمک خانواده و یا ارث پدری تونستن خونه بگیرن و حالا با خیال راحت مشغول عیش و نوشن از مادرم انتظار دارم که کمی به فکر خریدن خونه برای خودش و برای اینده ما باشه ولی متاسفانه مادر من اصلا اهل پس انداز نیست به ما بچه ها هم رسیدگی میکنه ولی نه به صورت عادلانه مثلا به یکیمون اگه 500 کمک کنه به اون یکی 2 میلیون میده در کل این همه سال کار کردن 10 میلیون پسانداز داشت که میخواد با اون برای خواهر مجردم ماشین بگیره وقتی هم نصیحتش میکنن میگه من دوست دارم تا زنده ام بچه هامو در کنار خودم شاد ببینم ولی اخه اینکه انصاف نیست اگه پس انداز درست و حسابی کنه تا دو سال میتونه خونه کوچک بگیره ولی... گاهی وقتها احساس میکنم گناه میکنم که از مادرم توقع محدودیت و قناعت دارم و اگه بهش بگم که از این ناعدالتیش که شاید خودش از اون بیخبره ناراضیم خدا ازم ناراضی باشه ایا به نظر شما هم من توقع زیادی دارم ؟ چون مادر من که همیشه سالم و جوان و پرانرژی نخواهد بود باید به خاطر اینده خودش ، نه به خاطر ما پولی داشته باشه که به هیچ کدوم از بچه ها و داماداش محتاج نباشه نظرتون چیه؟