نظرتون در مورد خانمهای خانه دار

مامان نجمه 16:31 1392/12/3 مشكل ما خانوماي خانه دار اينه ديگه كاريشم نميشه كرد بخصوص اگر تحصيلاتمون هم بالا باشه موندن تو خونه و خونه دار بودن رو نمي تونيم بپذيريم حتي اگر پولدار هم باشيم بازم ميخوايم بيرون باشيم .اگر ميتوني همسرت رو راضي كن كه بري سره كار و اگر خيلي خيلي مخالفه مثلا از همون اول ازدواج شرط كرده و نميشه نظرش رو برگردوند پس خودتوتغيير بده .بهترينش خوش گذرونيه اينكه چند تا دوست پيدا كني و باهاشون در ارتباط باشي من مهموني زياد ميرم و زياد هم مهمون داري مي كنم اكثرا دوستاي همسرم هستن كه با خانوماشون الان خيلي صميمي شدم با هم گردش ميريم و سفر ميريم مهموني ميديم و خيلي باهاشون خوش ميگذره . به هر حال زندگي همينه حالا فكر نكن كه خانوماي شاغل هم خيلي راضين اونا هم مشكلات خاص خودشون رو دارن خستگي بعد از كار و رسيدن به كاراي خونه ولي يه زن خونه دار هيچوقت خستگي يه زن كارمند رو تجربه نمي كنه ذهنش اون استرس ها و نگراني ها رو نداره خب اونها هم در ازاي اين تلاشها و استرسها حقوق مي گيرن كه شما بدون اين چيزها داري مي گيري.
من دو تا ازجاريهام كارمندن در واقع معلمن و يكيشون خونه داره و اون خونه داره از هر لحاظ سره هميشه زيبا و مرتب بسيار خوش تيپ و شاد و شنگول همش مهمونيه يا مهمون داره اونم بيشتر با دوستاشون . شيريني پزي و درست كردن انواع ترشي و شور و هنرهاي دستي خيلي زيادي داره انواع تابلوها ،رو ميزيها و كلاسهاي يوگا بدنسازي ايروبيك شنا و البته شوهرپولداري هم داره و حسابي ساپورت ميشه به هر حال من روش زندگيه اين جاريم رو بيشتر از اون دو تا قبول دارم اما اون دو تا چي ؟ صبح كه از خواب پا ميشن بايد تند تند يه صبحانه بخورن و بچه شون يا ببرن مهد يا خونه مامانشون تا بعد ازظهر بعد كه ميرسن خونه يه نهار بخورن و يه استراحت بكنن و بعد به فكر غذا درست كردن براي شام و نهار فردا ظهرشون باشن بعدم به درس بچه هاي مدرسه ايشون برسن و به جز روزهاي جمعه كه بيكارن و بايد به نظافت خونشون برسن يا گاهي مهموني نه هنر خاصي و من هر وقت ديدمشون همش حرف از خستگي ميزنن و گردنم درد مي كنه و پاهام درد مي كنه و با اينكه از نظر مالي مشكلي ندارن ولي اصلا قابل مقايسه با اون جاريه خونه دارم نيستند. من به اين نتيجه رسيدم كه خوب زندگي كردن ربطي به خونه دار بودن يا شاغل بودن نداره فقط و فقط بستگي به خوده آدم داره و اينكه هدفت از زندگي چي باشه. به هر حال ما كه درس خونديم اون موقع با هدف شاغل بودن بوده و حالا تير تو پر شديم هههه و مدت زمان لازمه كه قبول كنيم بايد در اين شرايطه جديد خوب زندگي كنيم البته بيشتر اين حرفا رو به خودم هم ميزنم بايد شاد زندگي كنيم و هر چي كه باعث شاديمون ميشه بريم دنبالش .

barfdoone.ir 16:56 1392/12/3 خوب فکر کنم چاره ای جز صبر کردن نیست...حداقل تا زمانی که پسر کوچولوتون 2 ساله بشه.واقعا دو تا بچه بزرگ کردن صبر میخواد.سعی کنید یکی رو پیدا کنید حتی اگه شده یه نصف روز در هفته بچه ها را نگه داره که شما یه وقت آزاد کوچولو برای خودتون داشته باشید.مثلا برید استخر یا پیاد هرئی .همینها میتونه بهتون انرژی بده که ادامه بدید.منم تا دو سالگی پسرم برام سخت بود تو خونه موندن .اما خوب من همسرم برعکس شما خودش اصرار میکرد برم سرکار.میدونست من تو خونه بمونم چیزی ازم نمیمونه.منم از وقتی پسرم بدنیا اومد شروع کردم به بافتنی. آدم باید یه جوری خودشو سرگرم کنه دیگه .ببینید به چی علاقه دارید همون رو انجام بدید.البته میدونم با بچه سخته ها.ولی نیم ساعتم آدم به خودش برسه خیلیه.مثلا من که گاهی بافتنی میکنم پسرم گلوله های کاموا رو بلد شده جاش کجاس کل خونه رو باهاش شیم کشی میکنه. از اتاق خودش شروع میکنه میاد بیرون گره میزنه به پایه های مبل بعدم به دستگیره های کمد آشپزخونه . منو هم از کاری که کردم پشیمون میکنه ولی کارای هنری یه آرامش خاصی به آدم میدن.

مامان نسرین 17:11 1392/12/3 سلام اتفاقا منم می خواستم همین سوالا مطرح کنم منم زندگی برام خیلی تکراری شده الان دو ساله که به خاطر دخترم نتونستم هیچ کاری بکنم با دوستام هم خیلی رفت و امد ندارم چون وقتی باهاشون میرم بیرون همش باید دنبال دخترم باشم اصلا از تفریح هیچ چیزی نمی فهمم.اگه هم بخوام یه کلاسی برم باید دخترم و بزارم پیش مامانم یا مادر شوهرم که باز اینم دوست ندارم چون همش نگران این هستم که بهش غذا میدند.گریه نکنه و هزارتا فکر دیگه.منم همه سرگرمیم شده نی نی وبلاگ و چرخیدن تو نت بعضی وقتا هم برا دخترم لباس میدوزم خیاط نیستم ولی از تو بعضی سایتا یه چیزایی بلد شدم.به نظرم باید صبر کنیم تا یکم بچه هامون بزرگ بشن بعد یه کلاسی چیزی بریم که از تنهایی در بیایم

مامان مرضیه 18:58 1392/12/3 من چند وقت پیش همین حسو داشتم. با اینکه میتونم برم سر کار ولی همسرم مخالفه.تنها سرگرمی من اشپزی و خونه داریه. شاید چند ماه بعد یه کلاسی برم.

مامان سودی 22:12 1392/12/3 عزیزم شما تنها نیستی .این حسیه که اکثر مامانا دارن و این موضوع تقریبا تا 2 سالگی نی نی هامون وجود داره من .شما.خیلی دوستای وبلاگی دیگمون که وقتی میری وبلاگاشون میگی وای چقدر شادن.چقدر بهشون خوش میگذره اما چند وقت بعد میبینی همونا از دلتنگیشون میگن.ناراحت نباش وبدون همه هم مثل شمان.و ناراحت این هم نباش که چرا شاغل نیستم چون حداقلش اینه که خونه دارها ذره ای عذاب وجدان ندارن که به بچه هاشون نرسیدن و دلشون بی تاب نیست که بچه رو کجا بذارن که باندازه خودشون بهش برسن حتی مامانامون.یه طوری خودتو سرگرم کن.مثلا در هفته یه روز استخر میتونی بری.خیلی روحیه آدمو عوض میکنه.الانم دیگه داره بهار و تابستون میاد بیشتر میتونی بری بیرون و روجیه آدم عوض میشه.

مامي مينا 23:28 1392/12/3 من فكر ميكنم كه اين مشكل اپيدميه.
همه ما تا وقتي كه بچه هامونويكم بزرگتر شن و يه جورايي يكم مستقل شن همين مشكل رو داريم. مخصوصاً با اوضاع بهم ريخته اين روزها برف و الودگي هوا همه خونه نشين شديم.
من هم مثل اكثر خانمها مدركمو گذاشتم كنار و خونه نشين شدم. هم مدرك دانشگاهيم و هم مدرك مربيگري ايروبيكم رو. خوب چاره اي نيست . مامان جون با حرفات موافقم.

ماناز 08:00 1392/12/4 دوست عزیز این مورد ربطی یه شاغل بودن یا نبودن ندارد چه بسا این حس به افراد شاغل هم دست دهد .به این حالت که شما دچارش شده اید "روزمره گی"میگویند یعنی بین روزهای زندگی خیلی تفاوت معناداری نیست وهمه مثل هم می گذرند همه ما به نوعی دچارش هستیم .از معایب زندگی مدرن وماشینی امروزی است .البته تا وقتی که بچه ها کوچک اند وادم خودش را دست وپا بسته کنار انها میداند این حالت بیشتر است چون خیلی نمی توان برای خود برنامه ریزی کرد واکثر اوقات به رسیدگی انها باید طی شود ولی وقتی بزرگ شوند دیگر زمان دست خود مان میشود ومی توانیم برای ان وجهت رشد خودمان ویادگیری مهارتهای مورد علاقه برنامه ریزی کنیم .من هم تا سالها دچارش بودم وان موقع مثل شما فکر میکردم .اما بعد فهمیدم همیشه این گونه نیست.هرچند دوباره هم قرار است به ان روزها برگردم اما این بار کاملا امادگی قبلی دارم .
می توانید در همان محیط منزل به دنبال یادگیری مهارت مورد علاقه تان باشید حتما لازم نیست که به بیرون از خانه بروید.تصور کنید که اگر مجبور بودید برای مسایل مالی حتما کار کنید ان موقع به نظرتان خوب بود؟خیلی هم باید شاکر خداوند باشید که اجباری به این کار ندارید.
راستی دوست عزیز حمل بر کنجکاوی من بگذارید نه قصددیگر .چرا نام خودتان را تنها گذاشته اید ؟شما در بین این همه نی نی وبلاگی که شبیه خودتان هستند ایا باز هم احساس تنهایی دارید؟چه قدر خوب است که برای شروع وداشتن روحیه بهتر از این تغییر نام اغاز کنید.البته اگر صلاح می دانید .قصد جسارت ودخالت ندارم.

مامان علی جونی 12:25 1392/12/4 عزیز اگه جای من بودی چی که با سه تا بچه باید برم سرکار و اصلا دوست ندارم برم سرکار دوست دارم خونه دار باشم واز لحظات زندگیم وبزرگ شدن بچه هام لذت ببرم البته تا مهر 93 مرخصی بدون حقوق گرفتم و میخوام تمدیدش کنم قدر لحظاتی که خدا به ما هدیه داده رو بیشتر بدونیم همگی