دوستان میخام بدونم کسی تابه حال قرص آرام بخش!ضدافسردگی و...مصرف ک

مامان الینا 08:01 1393/7/9 من یه دوره ای مصرف میکردم واسه خودم شاد میشدم!!!!!!!!!!!
اگر با تجویز پزشک باشه به نظرم اشکالی نداشته باشه
اما بعضی از این دارو ها خیلی قوی هستن و به قول شما روی خواب و سایر مسائل تاثیر دارن حتی بعضی هاشون وابستگی ایجاد میکنن پس پشنهاد میکنم با یک پزشک قابل اعتماد مشورت کن نازنین

مامان و باباي امير 08:20 1393/7/9 من همیشه طرفدار پیدا کردن عامل افسردگی وناراحتیهای عصبی هستم همه ما به نوعی ناراحتیهایی توزندگی داریم وباید بدونیم که هیچ چیزی تو دنیا ارزش ناراحتی و اختلاف نداره من خودم ترجیح میدم عواملی که باعث ناراحتی و عصبانیت من میشن از زندگیم کمرنگ ترش کنم حتی بعضی اخلاقهای همسری که نمیپسندم سعی میکنم تو اون مورد که رسیدم زیاد باهاش بحث یا طولش ندم چون فقط اعصاب خوردکنیش برای من میمونه و یه چیز دیگه برای هیچ چیز بیش از اندازه نه ناراحت میشم نه برای یه خبر خوش بیش از اندازه خوشحال میشم یعنی یه چورایی باید تعادل رو خودتون باید تو زندگیتون بیارین تا مسئله حل بشه دارو به نظر من تو مسائل عصبی به تنهایی چاره ساز نیس و تا اثر دارو بره شاید همون حالت شدیدتر برای شخص پیش بیاد

مامان مریم 12:16 1393/7/9 سلام مامان علی جون گلم
من اصولا تو سوالی که سررشته ای ندارم شرکت نمیکنم ولی اینجا دلم نیومد نیام
از نظر من شما همیشه یه مامان شاد و خوب و عالی هستین و بودین....مشکلات همونجور که ماامان امیر گل گفتن برای همه به شکل های مختلفی وجود داره و برای مامان ها که بچه هم دارن بیشتر....ولی راه مقابله باهاشون خوردن قرص و بی خیالی نیست...
از جواب مامان امیر عزیز خیلی لذت بردم و تحسینشون میکنم برای این طرز فکر و عمل کردن بهش و فکر میکنم کمرنگ کردن و ندیده گرفتن مشکلاتی که کلیدش دست خودمون نیست خیلی بهتر از آسیب رسوندن به روح و جسم خودمونه
برای آیدین من عید امسال مشکلی پیش اومد که از صبح با استرس و اضطراب و دلشوره شدید از خواب بیدار میشدم....اصلا حس میکردم همه وجودم داره میلرزه....نمیتونستم چیزی بخورم و حتی سعی کنم که برای روحیه پسرکم عادی به نظر برسم ....دختر عمه من ارشد روانشناسی میخونه و بهم قرص آرام بخش داد و من هم درست مثل شما نگران همین عوارضی که گفتین بودم....نه اینکه نگران روح و جسم خودم باشم...اصلا....تو اون برهه تنها چیزی که اصلا برام هیچ ارزشی نداشت خودم بودم....من نگران این بودم که با مصرف این قرصا خواب آلود و کسل باشم و اوم موقع پسرم از همیشه بیشتر یه مامان پرانرژی میخواست
شروع کردم....قرص هارو بدون حتی یه دونه استفاده پس دادم و خونه و عید و خونه تکونی و همه چی رو ول کردم و صبح بعد صبحانه با پسرم میزدیم بیرون به تماشای شادی مردم از خرید سبزه و ماهی و شیرینی و هفت سین
هرروز بچه شدم و بچگی کردم.....من دیگه مریم نبودم...مامان بودم
و تو همین غرق شدن تو شادی و بچگی کردن خدا قشنگ ترین عیدی زندگیم رو بهم داد و آیدینم مشکلش حل شد
شما هم یادت باشه....مشکلات هرچقدر هم پیچیده و عجیب و غیر فابل حل به نظر برسه، یه علی کوچولو هست که هرروزش با مامانش میگذره و اون هیچی از مشکلات نمیفهمه...نمیتونه بفهمه...
مشکلات رو تو ذهنت کمرنگ کن و پسر گلت رو پررنگ تر و بزرگ تر از همیشه تا همه ذهنت پر بشه از علی جون که یه مامان شاد و خندون و مهربون میخواد...مثل همیشه

پریسا 12:56 1393/7/9 اول نمیخواستم موضوع خودمو بگم ولی بعدش گفتم دیگه

مامان الینا 13:35 1393/7/9 دوستان گلم حرفاتون در مورد دین و کنترل ادم فکر کردن به چیزای خوب همگی درسته ولی به نظرم این وقتیه که هنوز تحمل ات تموم نشده باشه ادم بعضی ها به جایی میرسه که احساس میکنه توان خفه کردن بعضی افراد رو داره اینجا دیگه نفس عمیق و گل و شیرینی فایده نداره وقتی علم به کمک ادم اومده و راهکار داده برای چی ازش استفاده نکنیم به قول دسوت عزیزمون که مورد خودشون رو بیان کردن وقتی به جایی میرسی که میگی خدایی چرا من نمیمیرم راحت شم وقتی می بینی همه اش داری سر پاره وجودت داد میزنی اینجا دیگه باید کمک گرفت به اون حال نرمال رسید بعد رفت سراغ تنفس و تدبر .....

مامان الینا 14:02 1393/7/9 دقیقا مهتاب جان منم میخواستم در تایید صحبت های شما نظر خودم رو در این رابطه بگم

مامان علی 14:32 1393/7/9 خارج شدن کنترل ونفهمیدم یعنی چی ومرزش چیه اما هنوز دیوونه نشدم خیال دوستانم راحت

مامان ناهید 15:18 1393/7/9 سلام مامان علی جونم
امیدوارم که حالت بهتره
دوستان گلم همه گفتنیهارا گفتن
منم الان همون حسی که شمادارید دارم منم یه بغض تو گلومه که داره خفم می کنه
من همیشه همه ناراحتیهارا تو خودم می ریزم همش ترس این دارم که اگه به زبان جاری کنم کار بدتراز این بشه واوضاع خودم واطرافیان را وخیم تر کنم با خودم میگم بذار به همین اندازه روم سنگینی کنه ولی واقعآ فقط وفقط خودمو نابود می کنم واین حس سکوت وافسردگی رو روحیه بچه های نازمون هم اثر می ذاره
منم با مامان امیر علی موافقم که ادم باید ریشه این افسردگی را برسی کنه ببینه چطور می تونه حلش کنه حالا یا با جراتی که خودت به خرج می دی به روش عاقلانه ویا کمک گرفتن از دوستان وروانشناس من این حس رو کردم که به تنهایی نمی تونم مشکلمو حل کنم نیاز به یه فرد با تجربه وعاقل دارم که تمام ناراحتی ومسائل شخصیم رو در اختیارش بذارم که بتونه بهم کمک کنه وفکر کنم یه دوست مجازیه که پیشش شرم نداشته باشی ومطمئن باشی بتونه بهت کمک کنه ویا یه دکتر روان پزشک
میگن قرآن بخون تا به آرامش برسی ولی من در حالی که قرآن هم می خونم نمی تونم که فکر نکنم همه ش گریه م میگیره
انشالله که راهکارهایی که دوستان فرمودن اثر بخش باشه وبتونی خالتو خوب کنی وبه مسائل خارج از خانه فکر نکنی فقط به عشقت که همون همسر وبچه ت هست بیندیشی موفق باشی گلم

فائزه مامانه سوگند 15:25 1393/7/9 سلام عزیزم
من به خاطر استرس و ریزش سکه ی موهام دکتر برام الاپرازام تجویز کرد البته اگه اسمشو درست نوشته باشم که منم نخوردم چون مادرم به خاطر حساس بودنش سالها از این دارو ا ستفاده کرد و عوارض بدی هم داشت و شایدی یکی از علتهای سکه مغزیش همین قرص بود
به نظر من برای سر خوشی و بی خیالی نیازی به استفاده از قرص نیست ما باید خودمون واصلاح کنبم چون این قرصها به غیر از وابستگی شدید حالت مخدر هم دارند
من خودمو مثال میزنم بخاطر همین استرسها ریزش موهام به شدت زیاد شد و یه جورای پشت سرم کچله و به این نتیجه رسیدم خودمو بزنم به بی خیالی و بی توجهی به مسائل دور ورم
عزیم سرت و به پسر نازت گرم کن و بی خیال حرفهای مردم باش چون مردم زیاد حرف میزنند و تمومی نداره به نظر من اگه میتونی یوگا برو خیلی خوبه من بخاطر سوگند نمی تونم برم چون کسی رو ندارم نگهش داره ولی یوگا بهتر از این داروهاست و مطمئن باش عوارض داره و برای بارداری حتما باید با پزشک مشورت کنید و تمام موارد بالا رو که مثال زدی هم داره
اینم بهت بگم عزیزم که بخاطر حرفهای که نزدی هیچوقت احساس پشیمونی نکن چون به قول پدرم حرفهای نزده رو همیشه میشه زد ولی وقتی یه حرف از دهن بیاد بیرون دیگه نمیشه درستش کرد
عزیزم با همسرت صحبت کن اینطوری تخلیه میشی اگه با هر کس دیگه ی هم صحبت کنی مطمئن باش به اندازه حرف ردن با همسرت ارامش نمی گیری
منم این دوران و داشتم ولی مسئله من برای بیماری مادرم بود که خیلی داغون شدم و فهمیدم که هیچکس به غیر از خودم و بعد همسرم بهم نمی تونه کمک کنه
یه پیشنهاد دیگه هم دارم مشاوره هست اینم جواب میده برای رسیدن به ارامش ولی خواهش می کنم از دارو استفاده نکن چون وابستگی شدید میاره
درکت می کنم با تمام وجود

فائزه مامانه سوگند 15:47 1393/7/9 مامان علی جون خوب شدنت فقط فقط به دست همسرته
با همسرت صحبت کن بگو از رفتار مادرش ناراحت میشی بگو دوست ندارم از سوغاتی بیاره اصلا نیاره یا هر رفتاره دیگه ی کهناراحت میشی
منم با اینکه همسرم پسر عمه ام هست اوایل ازدواجمون با اتریکهای شدید جاریم خواهرشوهرام شیر شدند هی زیر زیر حرف میزند ولی به همسرم گفتم و حسابی حالشون و جا اورد و خودم هم تو یک موقعیت مناسب جایگاهشون و حالیشون کردم الان برام جون میدند هر کاری داشته باشم انجام میدن و همیشه بهترین هدیه براشون میخرم و بهترین میگیرم اگه مدیریت همسرم نبود شاید این مشکل همجنان ادامه داشت ولی جاریم هنوز مشکل داره هنوز درست نشده و منم قیدشو یه جورای زدم
اینم بگم من سالهاست که پدر و مادر همسرم در قید حیات نیستند و واقعا مادر شوهر گری یعنی چی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

فائزه مامانه سوگند 16:26 1393/7/9 یادمون باشه که همیشه چیزهای خوب دورمون بیشتز از بدیهاست فقط باید بهتر ببینیم به قول شاعر چشمها رو باید شست جور دیگر باید دید

فائزه مامانه سوگند 16:34 1393/7/9 مامان علی جون ازمایش خون دادی؟
اگه ندادی حتما برو یه ازمایش کامل بده

mahtab 17:07 1393/7/9 مامان علی جان این حالات گذراست و ناشی ازفشاریه که تاحالاروت بوده, حتما پیگیر باش, دکتربرو و مطمین باش یه مدت که بگذره خودت از خوندن حس امروزت متعجب خواهی شد, درسته که علی جان برات انگیزست اما حواست باشه اول باید خودمونو دوست داشته باشیم بعد دیگران رو

هدیه 20:33 1393/7/9 سلام مامان علی جون من خیلی وقته که تصمیم گرفتم که دیگه تو پرسش و پاسخ شرکت نکنم و بنا به دلایلی و حالا هم که دارم می رم خونه جدید و خبری از نت نیست و نخواهد بود از نی نی وبلاگ هم خداحافظی کردم اما دلم نیود پرستون رو جواب ندم
عزیز دلم همانطور که دوستان گفتن مشکلات برای همه هست و نمیشه فرار کرد متاسفانه روزگار با همه خوب تا نکرد لااقل با من خوب تا نکرد حرفایی که الهام خانم گفتن هم متین و درست و یه جورایی هم نظرمنم هست دریک کلام بگم با هر کسی دقیقا مانندخودش باید رفتار کرد
قربونت برم به داشته هات فکرکن واز لحطه لحظه در کنار همسرتون و فرزندتون لذت ببر
مشکلات منو داشتی چیکار می کردی غم بی مادری آوارگی تو تهران مشکل مالی توده سینه داشتن که تا بفهمی که این توده ها سرطان نیستن چه حالی پیدا می کردی یه خواهری که در کمال خوب بودن وقتی عصبانی میشه غراش سربه فلک می زنه و سوهان روحته و تا مغز استخون می سوزم آیا با این وضعیت باید برم قرص ضد افسردگی بخورم منم خیلی حساسم و زود از رفتار دیگران ناراحت می شم منم گاهی وقتا فقط دلم می خواد که بخوابمو دیگه چشمامو باز نکنم اما اینا دلیل نمیشه که برم قرص آرام بخش بخورم
از همه مهمتر یاد خدا بودن آرامش بخش دلهاست اگه اون حالت بهت دست داد برو یه صفحه قرآن بخون تا آروم بشی
عزیز دلم اشتباه خانواده همسر رو به خاطر همسر مهربونت ببخش و نادیده بگیر اگه خواهر همسرتون حرفی یا کاری کرد و باعث شد که ازش دلخور بشی به خاطر خوب بودن همسرت و سالم بودن پسرت شکر کن و به باد فراموشی بسبار درسته من تجربه ندارم اما به قول معروف درسته نخوردیم نون گندم اما دیدیم دست مردم
امیدوارم به حق این ماه عزیز و به احترام اون کسایی که پیش خدا آبرو دارن مشکلات همه رو حل کنه و دل همه شاد باشه

الهام 21:28 1393/7/9 هدیه جان ایشالا هر جا که هستید دلتون شاد باشه و زندگی پر از آرامش و بر وفق مرادتون
شما رو به خدا می سپارم

فائزه مامانه سوگند 02:15 1393/7/10 مامان علی جون برات ارزوی بهترینها رو دارم و تو این ماه پر خیر و برکت و عزیز از خدای متعال می خوام هر چه زودتر به ارامش درونی برسی که هیچ چیز تو زندگی بهتر از ارامش نیست و این افکار رو از ذهنت دور کنی
(منظورم مرگ و از این حرفهای نا امیدی)
به همسر مهربونت و پسر گلت فکر کن و به غیر از این دو عزیزت به هیچ چیز دیگه فکر نکن
شاد و شاد و شاد باشی

مامان آروین(مهناز ) 11:21 1393/7/10 سلام دوستان گلم
من چون در این زمینه هیچ تجربه ای نداشتم فقط خواننده بودم و از نظرات دوستان کلی بهره مند شدم
مامان علی مهربون امیدوارم همیشه شاد باشید و لبی پر از خنده عزیزم

barfdoone.ir 12:16 1393/7/10 چون من همه ی جوابامو حذف کردمنه که مامان علی جون گفتن شب میبندن سوالو منم دیدم حرفهای خصوصی روپاک کنم بهتره.

الهام 14:05 1393/7/10 ببینید دوستان ما با آدم های زیادی ارتباط داریم. برخی از اونها رو هفته ای یک بار می بینیم، برخی رو برای چند ساعت در روز و با برخی مدام سروکار داریم. و هر چقدر میزان ارتباطمون با افراد مختلف بیشتر هست بیشتر از رفتارشون کلافه میشیم چون طبیعتاً اونا تفاوت های زیادی با ما دارند و هر چقدر حساس تر هستیم بیشتر کلافه میشیم.
از طرفی همۀ افراد شبیه هم نیستند و ما نمی تونیم در برخوردمون با اونا از یک فرمول خاص استفاده کنیم و دل همه شون و به دست بیاریم. شاید از یک کاری تعدادی از اونا خوش حال بشن و تعدادی ناراحت و این کاملا طبیعی هست.
لازمۀ ارتباط درست و موثر با افراد مختلف اینه که هر کدوم رو به درستی بشناسیم و یاد بگیریم در مقابلش چه برخوردی داشته باشیم. و این مسأله فوق العاده زمان می بره. وقتی با دوستمون آشنا میشیم هر روز مدت زمان کمی رو باهاش می گذرونیم و این به ما فرصت میده که به مرور زمان به صعف هاش پی ببریم و اون و به عنوان یک ویژگی اخلاقیش بپذیریم و باهاش کنار بیایم. از طرفی اگه رفتاری داره که برامون غیرقابل تحمل هست ما به راحتی می تونیم ارتباطمون و باهاش قطع کنیم. اگه قطع رابطه هم نکنیم لااقل مدت زمان زیادی پیشمون نیست و رفتارش ما رو کلافه نمی کنه. در صورتی که اگر با همین دوستمون که روزانه از بودن باهاش شادیم، هم اتاقی بشیم رفتارش برامون کلافه کننده می شه چون مدت زمان ارتباط باهاش زیاد شده و ما بیشتر با ضعف هاش روبرو شدیم. و وقتی رودربایستی هم داریم اوضاع بد و بدتر میشه. چون نمی تونیم اعتراض خودمون و اعلام کنیم.
در مورد خانواده مون ما کاملا اونا رو می پذیریم چون رفتارشون خیلی شبیه به خودِ ماست و ما از بچگی باهاشون بزرگ شدیم و اونا رو همون طور که هستند پذیرفتیم...
و اما خانوادۀ همسرمون...
ما در مدت زمانی کوتاه وارد خانواده شون شدیم. اختلاف سلیقه، فرهنگ، و اختلافات رفتاری و ارتباطی مطمئنا وجود داره هرچند هم کم باشه.
و مشکل این جاست که ما مجبوریم در مدت زمان کم همۀ اختلافات رفتاری رو هضم کنیم و برخورد درستی نشون بدیم که اونا ناراحت نشن. مرتب باید باهاشون رفت و آمد کنیم و این فرصت هضم رفتار اونا رو از ما می گیره و این گونه ست که ما کلافه میشیم... و گاهی همین ارتباطات ناموثر اولیه باعث بوجود اومدن کینه و مشکلات میشه و هیچ کس در اون مقصر نیست و این نشون دهنده عدم توانایی هیچ کدوم از دو طرف نیست فقط یک اجبار اجتماعی هست که دو طرف رو اذیت می کنه.
برای همین هم اغلب کسانی که با فامیل ازدواج می کنند تا حدودی راحت تر با خانواده همسر کنار میان و دلیلش اینه که دو طرف به خلق و خوی هم تا حدودی آشنایی دارند.پس می فهمند که خیلی از حرف ها و رفتارهای طرف مقابل بدون منظور هست و یا اخلاقش رو می شناسند و راحت تر از کنار حرف هاش می گذرند.
همۀ ما چند سال اول زندگی این مشکلات و داریم و بعد از مدتی تحمل و البته شناخت همدیگه و پیدا کردن روش مناسب برخورد همدیگه رو قبول می کنیم و با هم ارتباط موثرتری برقرار می کنیم.
چند سال که از ازدواج میگذره دیگه 70 درصد از اون حساسیت های اولیه خود بخود از بین میره. چون دو طرف به روحیات همدیگه بیشتر آشنا میشن و همدیگه رو با همون خصوصیات اخلاقی که دارند می پذیرند.
البته در مورد همسرمون هم این موارد وجود داره ولی علت این که خیلی راحت تر همسرمون و با همۀ خصوصیات اخلاقیش قبول می کنیم اینه که خیلی ها از قبل تا حدودی با همسرشون ارتباط داشتند و خصوصیات اخلاقی همسر و می شناسند. اگر ارتباط هم نداشته باشیم وجود علاقه ای که تو ازدواج وجود داره باعث چشم پوشی بر عیوب همدیگه میشه و البته ارتباط جنسی و ترشح هورمون ها هم خیلی تو این مسأله تاثیر داره. و نکتۀ مهم بعدی اینه که ما با همسرمون راحت هستیم و به راحتی اعتراضمون و بهش اعلام می کنیم و تخلیه میشیم.
در واقع من به این نتیجه رسیدم که در ارتباط با خانوادۀ همسر در 60درصد موارد اختلافات از هیچ شروع میشه و دامنه دار میشه و علتش فقط اینه که دو طرف همدیگه رو همونطور که هستند قبول نمی کنند و می خوان همدیگه رو تغییر بدن. و به شدت معتقدم در همون 60 درصد هیچکس مقصر نیست نه عروس و نه خانوادۀ همسر.
پس این که نمی تونیم در برابر رفتارهای همه عکس العمل درستی نشون بدیم نشان از ضعف ما در برقراری ارتباط نیست. بلکه علتش اینه که ما زمان لازم رو برای شناخت اونا نداشتیم و به مرور زمان یاد می گیریم با هر کسی چطور رفتار کنیم.
کاری که من کردم این بود که از اول اجازه ندادم روم باهاشون باز بشه. خودم و نگرفتم ولی کم حرف زدم و محترمانه و اجازه ندادم اونا از روی حرف هام در مورد من قضاوت اشتباه بکنند. اجازه دادم گذشت زمان من و به اونا بشناسونه.
وقتی دیدم اونا دلشون عروس قانع میخواد، باز هم مثل خودم زندگی کردم ولی خیلی از چیزهایی رو که به نظر اونا بی قناعتی به حساب می اومد و بهشون نگفتم.
این باعث شد که اونا به من اعتماد کنند و فکر کنند من همونی هستم که اونا می خواستند ولی مثل خودم زندگی کردم. اگه بهم کاری رو گفتند که انجام بدم اگه به نظرم درست اومد انجامش دادم و اگه نادرست بود مستقیم مخالفت نکردم و کاری رو که صلاح دیدم انجام دادم طوری که عاقبت خودشون متوجه شدند راهی که رفتم درسته. و هرگز به روشون نیاوردم که شما اشتباه می کردید. چون مطمئنم خودشون این و متوجه شدند.
الان مدت هاست بهم نگفتند فلان کار و انجام بده یا نده! و عمده ترین دلیلش اینه که دیدند خودم راه درست و انتخاب می کنم و البته نظرشون رو هم نخواستم. معتقدم وقتی نمی تونم نظرات طرف مقابلم رو اجرا کنم بهتره نظرخواهی نکنم.
ولی الان بعد از گذشت پنج سال از این که گاهی احساس کردم بهم بی احترامی شده و سکوت کردم خیلی خوشحالم چون بعدها که بیشتر باهاشون ارتباط برقرار کردم فهمیدم از کارشون منظوری نداشتند و من تصور اشتباهی داشتم. ضمن این که سکوتم کمکم کرد که روم باهاشون باز نشه.
××××××××××××××××××××××
مامان علی جون دیروز که پرسشتون و خوندم واقعا نگرانتون شدم عزیزم. احساستون و درک می کنم. قصدم واقعا نصیحت نبوده شاید لحنم نصیحت آمیز بوده و بابتش ازتون معذرت میخوام. از من نرنج دوستم.
راستش من تو پرسش و پاسخ وقتی چیزی رو می نویسم مخاطبم فقط طراح سوال نیست بلکه می دونم که این مشکل ممکنه مشکل خیلی از دوستان باشه بخاطر همین کلی می نویسم